Çocuklarda kalp hastalığı belirtileri, en sık olarak bebeklik döneminde beslenme zorluğu, emerken aşırı terleme, hızlı nefes alıp verme ve yeterli kilo alamama şeklinde ortaya çıkar. Daha büyük çocuklarda ise bu durum öncelikle efor sırasında (örneğin oyun oynarken) akranlarına göre çabuk yorulma, nefes darlığı veya nadiren bayılma (senkop) olarak fark edilir. Bu işaretler, kalbin doğuştan gelen yapısal bir bozukluğu veya sonradan gelişen edinsel bir durum nedeniyle vücudun kan ihtiyacını karşılamakta zorlandığının göstergesi olabilir. Huzursuzluk, solukluk veya doktor muayenesinde duyulan üfürümler de önemli ipuçlarıdır.
Kalp hastalığının en sık görülen genel belirtileri nelerdir?
Çocuklarda kalp hastalığının ilk ve en yaygın belirtileri genellikle aileler tarafından gözden kaçırılabilen, başka durumlara yorulabilen non-spesifik bulgular olabilir. Bu nedenle en ufak şüpheler bile yüksek bir klinik farkındalık gerektirir.
Büyüme geriliği ve kilo alamama, özellikle doğuştan kalp hastalığı olan bebeklerde en sık karşılaşılan sunumlardan biridir. Bu durum neredeyse her zaman doğrudan beslenme güçlüğü ile bağlantılıdır. Kalbinin iş yükü artmış olan bir bebek için, emme eylemi adeta bir maraton koşmak gibi ciddi bir efor gerektirir. Bu bebekler sık sık emerken nefessiz kalma (dispne) belirtileri gösterirler; memeyi emerken sık sık duraksarlar, dinlenme ihtiyacı hissederler ve yeterli kalori almadan yorulup emmeyi bırakırlar. Bu durum hem artan metabolik ihtiyaçlardan (kalp daha fazla çalıştığı için) hem de bu eforu karşılayamamaktan kaynaklanan erken yorgunluktan ileri gelir.
Beslenme sorunlarının ötesinde, ebeveynlerin ve klinisyenlerin dikkat etmesi gereken bazı diğer fizyolojik işaretler de vardır:
- Aşırı terleme (özellikle beslenme sırasında alında ve başta görülen soğuk terleme)
- Ciltte solukluk (özellikle dudak çevresinde veya genel olarak grimsi bir ton)
- Normalden fazla uykulu olma hali (halsizlik, letarji)
- Açıklanamayan, geçmeyen inatçı öksürük
- Sürekli huzursuzluk, avutulamayan ağlama nöbetleri
Hızlı nefes alma veya aşırı terleme gibi belirtiler neden bu kadar önemlidir?
Pediyatrik kardiyolojide, çocuğun solunum hızı, kalbin ne kadar stres altında olduğunun en kritik ve objektif (ölçülebilir) göstergelerinden biridir. Yetişkinler “nefesim daralıyor” veya “yokuş çıkarken zorlanıyorum” gibi şikayetlerini subjektif olarak ifade edebilirler. Ancak bebekler ve henüz konuşamayan küçük çocuklar, kalp yetmezliğinin yarattığı bu zorlanmayı telafi etmek için tek bir yol bilirler: solunum hızlarını artırmak.
Bu nedenle özellikle istirahat halindeyken veya beslenme gibi minimal bir eforla ortaya çıkan açıklanamayan hızlı nefes alıp verme (takipne) veya gözle görülür bir solunum sıkıntısı, belirgin kalp yetmezliği tablosu oturmadan önceki en önemli uyarılardan biri olarak kabul edilir. Doktorun yaklaşımında, solunum hızı ve eforunun (örneğin kaburgalar arası çekilme olup olmadığı) yakından izlenmesi büyük önem taşır. Bu hızlı solunum, çoğu zaman akciğerlerde artan kan akımı veya sıvı birikmesine (pulmoner konjesyon) bağlı gelişir ve aslında daha büyük çocuklardaki “eforla gelen nefes darlığının” bebeklerdeki tam karşılığıdır.
Benzer şekilde özellikle beslenme sırasında alında yoğunlaşan soğuk ve yapışkan terleme, basit bir “sıcaklama” veya “efor” olarak göz ardı edilmemelidir. Bu bulgu, düşük kalp debisi (kalbin pompaladığı kan miktarı) veya yoğun miyokardiyal (kalp kası) çalışma nedeniyle artmış sempatik sinir sistemi aktivitesini gösterir. Etkili bir şekilde bu durum bebekte “anjina eşdeğeri” (kalp kasının yeterli oksijen alamaması durumu olan anjinanın bebekteki yansıması) olarak işlev görür. Bu yorum, Anomalöz Sol Koroner Arterin Pulmoner Arterden Çıkışı (ALCAPA) gibi nadir fakat ciddi lezyonların (kalbi besleyen damarın yanlış yerden çıkması) sunumlarıyla da desteklenmektedir. Bu bebekler, emerken artan miyokardiyal oksijen talebi nedeniyle, aslında kalp kaslarının kansız kalmasını (iskemi) yansıtan şiddetli ağlama (huzursuzluk) ve terleme nöbetleri yaşarlar.
Duyulan her kalp üfürümü bir hastalık belirtisi midir?
Çocukluk çağında kalp üfürümlerinin duyulması son derece yaygın bir durumdur. Öyle ki çocukların yaklaşık yarısı hayatlarının bir döneminde (genellikle ateşli hastalıklar veya hızlı büyüme dönemlerinde) böyle bir üfürüm yaşayabilir. Bu yaygınlık nedeniyle, üfürümler bir çocuk kardiyoloğuna yönlendirilmenin de en sık nedenidir.
Ancak bu üfürümlerin çok büyük bir çoğunluğu “masum (innocent) üfürüm” olarak adlandırılır. Bunlar altta yatan hiçbir yapısal kalp sorunu olmaksızın duyulan, genellikle geçici ve tamamen zararsız seslerdir. Kalbin veya damarların yapısıyla hiçbir ilgisi yoktur.
Bununla birlikte elbette her üfürüm masum değildir. “Patolojik (hastalığa bağlı) bir üfürüm”, önemli bir doğuştan kalp hastalığının ilk ve bazen tek klinik belirtisi olabilir. Özellikle herhangi bir sendromu (Down sendromu gibi) olmayan bebeklerde, doktor tarafından tespit edilen üfürümlerin azımsanmayacak bir kısmı (%30-40 civarı) bir kalp hastalığı tanısına yol açabilir ve bunların da küçük bir kısmı hayatın erken döneminde müdahale gerektiren kritik lezyonlar olabilir.
Klinik olarak en önemli noktalardan biri, yeni veya değişen bir kalp üfürümünün varlığıdır. Özellikle bu duruma ateş, titreme, halsizlik veya kilo kaybı gibi sistemik belirtiler eşlik ediyorsa, bu durum “Endokardit” (kalp iç zarının veya kapakçıklarının enfeksiyonu) gibi hayatı tehdit eden ciddi bir enfeksiyöz durum için kritik bir “kırmızı bayrak”tır ve derhal araştırılmalıdır.
Yenidoğan dönemindeki (ilk 1 ay) en kritik kalp hastalığı belirtileri nelerdir?
Yenidoğan dönemi, yani hayatın ilk 28 günü, bebeğin dolaşım sisteminin anne karnındaki (fetal) dolaşımdan bağımsız dolaşıma geçtiği, muazzam bir adaptasyon sürecidir. Bu geçiş, kalbi zorlayan bir süreç olduğundan, bu yaş grubu doğuştan kalp hastalıkları açısından en yüksek riskli ve en yüksek mortalite (ölüm) oranına sahip dönemdir.
Kritik doğuştan kalp hastalıklarının (CCHD) klasik belirtileri genellikle doğumdan hemen sonraki saatlerde veya günlerde fark edilir.
- Morarma (siyanoz) – özellikle dudaklarda, dilde, tırnak yataklarında
- Hızlı ve zorlu nefes alma (solunum sıkıntısı)
- Genel solukluk (kötü renk, kül rengi)
- Beslenmeyi reddetme veya emerken aşırı yorulma
- Şok tablosu (soğuk ekstremiteler, düşük tansiyon, zayıf nabızlar)
Bu döneme özgü, yaşamı tehdit eden iki özel durum vardır ki bunlar acil müdahale gerektirir:
- Duktus’a Bağımlı Lezyonlar: Bazı karmaşık kalp hastalıklarında (örneğin Hipoplastik Sol Kalp Sendromu veya kritik Aort Darlığı), bebeğin vücuduna veya akciğerlerine kan gitmesi, “patent duktus arteriozus” (PDA) adı verilen ve normalde doğumdan sonra kapanan bir fetal damara bağlıdır. Bu bebekler doğumda iyi görünebilirler. Ancak bu damar doğumdan sonraki ilk birkaç gün içinde doğal olarak kapanmaya başladığında, bebek aniden “şok” tablosuna girer ve sistemik hipotansiyon (düşük tansiyon) gelişir. Bu acil müdahale gerektiren bir durumdur.
- ALCAPA (Anomalöz Sol Koroner Arter): Bu durum kalbi besleyen ana damarlardan biri olan sol koroner arterin, aorttan çıkması gerekirken akciğer atardamarından (pulmoner arter) anormal çıkışıdır. Nadirdir, ancak tedavi edilmezse ilk yıl içinde yüksek mortalite ile seyreder. Bu durum bebeklerde “miyokard enfarktüsü (kalp krizi)” nedenidir. Bu bebekler, özellikle miyokardiyal oksijen tüketimini artıran beslenme sırasında, daha önce bahsettiğimiz huzursuzluk (anjina ağrısı olarak yorumlanır) ve soğuk terleme nöbetleri ile başvururlar.
Süt çocukluğu ve erken çocukluk döneminde (1 ay – 3 yaş) hangi belirtiler ön plana çıkar?
Yenidoğan dönemindeki o yüksek riskli geçiş atlatıldıktan sonra, bu yaş grubundaki belirtilere genellikle akciğerlere aşırı kan akışı (pulmoner aşırı dolaşım) veya kronik hacim aşırı yüklenmesi belirtileri hakim olmaya başlar. Ölüm riski yenidoğan grubuna göre önemli ölçüde düşük olsa da fonksiyonel bozulma bu kez kendini büyüme geriliği ve solunum güçlüğü olarak daha net gösterir.
Bu yaş grubunda dikkat edilmesi gereken başlıca bulgular şunlardır:
- Özellikle yüzde, göz kapaklarında belirginleşen şişlik (ödem)
- Bacaklarda veya karında şişlik (daha nadir)
- Akranlarına göre belirgin çabuk yorulma
- Oyun oynarken arkadaşlarına ayak uyduramama
- İştahsızlık ve kilo alamama
- Sık tekrarlayan akciğer enfeksiyonları (akciğerlerin sürekli nemli olması nedeniyle)
- Bayılma (senkop) – bu her yaşta çok ciddi bir belirtidir
Daha büyük çocuklar ve ergenlerde kalp hastalığı belirtileri nasıl değişir?
Çocuk büyüdükçe ve fiziksel aktivitesi arttıkça, klinik odak beslenme güçlüklerinden net fonksiyonel sınırlamalara, özellikle de egzersiz intoleransına (efor kapasitesinde düşüklük) kayar. Aileler artık “bebeğim emerken yoruluyor” demez; bunun yerine “çocuğum koşarken arkadaşlarına yetişemiyor,” “merdiven çıkarken dinlenmek zorunda kalıyor” veya “futbol oynarken çabuk yorulup oyundan çıkıyor” gibi şikayetlerle gelirler.
Bu yaş grubundaki belirtiler arasında efor sırasında kolay nefes darlığı veya aşırı yorgunluk ve özellikle efor sırasında veya hemen sonrasında meydana gelen bayılma (senkop) yer alır.
Bu yaş grubu, yenidoğanlardan farklı bir şekilde Kardiyovasküler Olumsuz Olaylar (CAE) açısından önemli bir risk taşır. Artık odak noktası yapısal sorunlardan çok, ritim sorunları ve “Kardiyomiyopati” (kalp kası hastalıkları) olur. Bu dönemde özellikle risk taşıyan durumlar şunlardır:
Hipertrofik Kardiyomiyopati (HCM) – Ani kalp ölümü (SCD) için önemli bir risk faktörüdür.
- Aritmojenik Sağ Ventrikül Kardiyomiyopatisi (ARVD) – Belirtileri (nefes darlığı, bayılma) genellikle bu dönemde başlar.
- Karın ve bacaklarda belirgin sıvı birikmesi (ilerlemiş kalp yetmezliği işareti)
- Göğüs ağrısı (özellikle eforla ilişkili)
Doktorun tanısal metodolojisi de bu yaşa bağlı değişikliklere stratejik olarak uyum sağlamalıdır. Yenidoğan değerlendirmesi yapısal bütünlüğü ve duktal (PDA) açıklığı sağlamaya öncelik verirken, ergen değerlendirmesi daha çok ritim stabilitesini izlemeye ve “stres testi (efor testi)” gibi yöntemlerle fonksiyonel kapasiteyi değerlendirmeye yönelir.
Acil müdahale gerektiren ‘kırmızı bayrak’ kalp belirtileri hangileridir?
Bazı belirtiler altta yatan sorunun ne olduğuna bakılmaksızın, derhal tıbbi yardım gerektiren ‘kırmızı bayrak’lardır. Bu yaşamı tehdit eden işaretlerin hızla tanınması hayati önem taşır. Çocuğunuzda bu belirtilerden herhangi birini fark ederseniz, derhal bir sağlık kuruluşuna başvurmanız gerekir.
Acil durum olarak kabul edilmesi gereken başlıca belirtiler şunlardır:
- Bebeklerde kesik kesik, gaz çeker gibi nefes alma (gasping)
- Ciltte, dudaklarda veya dilde ani başlayan veya kötüleşen belirgin morarma (siyanoz)
- Morarma ile birlikte kol veya bacak nabızlarının çok zayıf alınması veya alınamaması (Bu kritik bir kombinasyondur)
- Açıklanamayan bayılma (senkop)
- Özellikle efor sırasında veya hemen sonrasında (örneğin spor yaparken) meydana gelen bayılma
- Eforla (oyun, spor) ortaya çıkan göğüs ağrısı
- Efor sırasında olağandışı nöbet benzeri hareketler (bu kalpten kaynaklı bir bayılma olabilir)
- Yakın zamanda geçirilen bir viral enfeksiyon (grip, nezle) sonrası başlayan göğüs ağrısı, ani yorgunluk veya nefes darlığı (miyokardit şüphesi)
- Ani başlayan ve şiddetli olan sistemik hipotansiyon (düşük tansiyon) veya şok tablosu (soluk, soğuk, nemli cilt)
Sonradan gelişen Kawasaki veya Endokardit gibi hastalıkların özel belirtileri var mıdır?
Evet, vardır. “Edinsel” (sonradan kazanılan) kalp hastalıkları, genellikle spesifik ve akut belirtilerle ortaya çıkar ve acil tanı ve tedavi gerektirir.
Kawasaki Hastalığı: Çocuklarda edinilmiş kalp rahatsızlıklarının en yaygın nedenlerinden biridir. Vücuttaki orta çaplı damarlarda, özellikle de kalbi besleyen koroner arterlerde iltihaplanmaya (vaskülit) neden olur. Koroner arterlerde anevrizma (balonlaşma) oluşturma riski taşır. Akut fazdaki belirtileri çok tipiktir:
- Başka bir nedenle açıklanamayan, 5 günden uzun süren inatçı yüksek ateş
- Vücutta (özellikle gövdede) benekli, kızamıkçık benzeri döküntüler
- Gözlerde kanlanma (çapaklanma olmaksızın, bilateral konjonktivit)
- El ve ayaklarda şişlik, avuç içi ve ayak tabanında belirgin kırmızılık
- Parlak kırmızı, pütürlü “çilek dili” görünümü
- Çatlamış, kuru ve kırmızı dudaklar
- Boyundaki lenf bezlerinde (genellikle tek taraflı) şişlik
Endokardit: Tipik olarak kalp kapakçıklarının veya kalbin iç yüzeyinin bir enfeksiyonudur. Özellikle altta yatan yapısal bir kalp sorunu (delik, kapakçık sorunu) olan veya daha önce kalp ameliyatı geçirmiş çocuklarda risk daha yüksektir. Belirtileri şunları içerebilir:
- Açıklanamayan ateş veya titreme nöbetleri
- Aşırı halsizlik ve yorgunluk
- İştahsızlık ve kilo kaybı
- Gece terlemeleri
- Göğüs ağrısı veya çarpıntı hissi
- Yeni ortaya çıkan bir kalp üfürümü
- Var olan bir üfürümün karakterinde (sesinde) belirgin değişiklik olması
Doktor muayenesinde hangi yöntemler kullanılır ve nelere bakılır?
Kapsamlı bir fizik muayene, pediatrik kalp hastalığının ilk tanısında hala en temel ve en önemli araçtır. Çoğu zaman, sadece muayene bulgularıyla bile acil tedaviyi yönlendirmek veya hangi ileri görüntüleme yönteminin seçileceğine karar vermek için yeterli kanıt sağlar. Muayene sistematik olarak gözlem, elle muayene (palpasyon) ve dinleme (oskültasyon) aşamalarından oluşur.
- Gözlem: Muayene, doktorun odaya girdiği an başlar. Çocuğun genel görünümü değerlendirilir. Cilt rengi (soluk mu, morarmış mı), solunum paternleri (hızlı mı, zorlu mu), herhangi bir siyanoz (morarma) olup olmadığı ve dismorfik özellikler (Down sendromu gibi kalp hastalığıyla ilişkili olabilecek genetik sendromların yüz ipuçları) not edilir.
- Elle Muayene (Palpasyon): Bu aşama, çevresel dolaşımın değerlendirilmesini içerir. Periferik nabızların (el bileği, ayak sırtı) gücü, kan basıncı, cilt ve mukoza rengi ve kapiller geri dolum zamanı (tırnağa basıp çekince rengin geri gelme hızı) kritik öneme sahiptir.
Yenidoğanda en yüksek tanısal değeri olan yöntemlerden biri, brakiyal (kol) ve femoral (kasık) arterlerin eş zamanlı kontrolüdür. Normalde bu iki nabzın aynı anda ve eşit güçte hissedilmesi gerekir. Femoral nabzın kola göre azalmış, zayıf veya gecikmeli olarak hissedilmesi, “Aort Koarktasyonu” (ana atardamarda ciddi darlık) için çok güçlü ve acil bir ipucudur.
Ayrıca karaciğer büyümesi (hepatomegali) olup olmadığını anlamak için karın muayenesi yapılır; bu bebeklerde kalp yetmezliğine bağlı venöz konjesyonun (kanın geride göllenmesi) önemli bir fiziksel işaretidir.
- Dinleme (Oskültasyon): Stetoskop ile kalbin dinlenmesi, organize bir süreç gerektirir. Doktor, tüm kalp odaklarını sistematik olarak dinler. Sadece üfürümlere değil kalp seslerinin (S1, S2) normal olup olmadığına, ek sesler (S3, S4 gibi) veya “klik” sesleri olup olmadığına da odaklanır. Doktor, duyduğu üfürümün iyi huylu (masum) mu yoksa patolojik (hastalığa bağlı) mı olduğunu yoğunluğuna, zamanlamasına (sistolik/diyastolik), en net duyulduğu yere ve yayıldığı yönlere bakarak ayırt etmeye çalışır.
Tanıyı doğrulamak için hangi temel testler ve taramalar yapılır?
Fizik muayenede bir şüphe oluştuğunda, tanısal metodoloji sırayla ilerler ve öncelik zorunlu tarama testleri ile non-invaziv (girişimsel olmayan) doğrulama yöntemlerine verilir.
- Kritik Konjenital Kalp Hastalığı (CCHD) Taraması (Pulse Oksimetri):
Bu artık ülkemizde de zorunlu olan ve kritik doğuştan kalp hastalıklarından kaynaklanan erken bebek ölümlerini önemli ölçüde azalttığı kanıtlanmış bir halk sağlığı önlemidir. Bu yöntem bebeğin kanındaki oksijen doygunluk (saturasyon) seviyelerini ölçer ve tipik olarak yenidoğan 24 saatlik veya daha büyükken, taburcu olmadan önce yapılır.
Taramanın “başarısız” kabul edilmesi ve ileri değerlendirme (Ekokardiyografi) gerektirmesi için kriterler şunlardır:
- Herhangi bir ölçümün (el veya ayak) %90’ın altında olması
- Sağ el ve ayakta oksijen doygunluğunun %95’in altında olması (birer saat arayla tekrarlanan üç ölçümde)
- Sağ el (preduktal – duktus damarından önceki dolaşım) ve ayak (postduktal – duktus damarından sonraki dolaşım) arasında %3’ten fazla mutlak fark olması (üç ölçümde)
Diğer standart non-invaziv (girişimsel olmayan) temel testler şunları içerir:
- Elektrokardiyogram (EKG): Kalbin elektriksel aktivitesini kağıda döker. Kalp ritmini değerlendirmek, aritmileri (ritim bozuklukları) tanımlamak, kalpteki iletim sorunlarını (örn. Wolff-Parkinson-White sendromu) taramak ve Uzun QT sendromu veya kalp kası kalınlaşması (hipertrofi) gibi durumları düşündüren paternleri saptamak için esastır.
- Göğüs Röntgeni (CXR): Kalbin boyutunu (kardiyak siluet) ve şeklini genel olarak gösterir. Daha da önemlisi, akciğerlerin durumunu, yani kalp yetmezliğini düşündüren pulmoner konjesyon (akciğerde kan göllenmesi) veya ödem (sıvı birikmesi) kanıtları olup olmadığını gösterir.
- Ekokardiyografi (TTE): Birincil Yöntem
Transtorasik ekokardiyografi (TTE veya EKO), çocuklarda hem doğuştan hem de sonradan edinilmiş kalp hastalıkları için birincil, yani altın standart non-invaziv görüntüleme yöntemidir. Ses dalgalarını kullanarak kalbin ve damarların hareketli bir görüntüsünü oluşturur. Tanıları kesin olarak doğrulamak, yapısal kusurların (delikler, darlıklar) ciddiyetini değerlendirmek, kalbin kasılma gücünü (Sol Ventrikül Ejeksiyon Fraksiyonu – LVEF gibi) hesaplamak ve uygun tedavi stratejilerini (ilaç mı, ameliyat mı) belirlemek için esastır.
Bayılma veya ritim şüphesi durumunda hangi ileri tanı yöntemleri kullanılır?
Baş dönmesi, çarpıntı veya özellikle açıklanamayan bayılma (senkop) gibi semptomlar varsa, standart EKG genellikle yetersiz kalır çünkü o anı yakalayamaz. Bu durumlarda, kalbin elektriksel aktivitesini daha uzun süre ve daha detaylı incelemek gerekir.
Bu durumlarda kullanılan ileri yöntemler şunlardır:
- Holter Monitörü (Ambulatuvar EKG): Kalp ritmini 24 saat, 48 saat veya bazen daha uzun süre boyunca sürekli kaydeden taşınabilir bir EKG cihazıdır. Hastanın günlük yaşamı sırasında ortaya çıkan, ancak kısa süreli EKG’de yakalanması zor olan aralıklı (gelip geçici) aritmileri saptamak için kullanılır.
- Olay Kaydediciler (Event Monitors): Semptomlar (çarpıntı veya bayılma hissi gibi) daha nadir oluyorsa (haftada bir veya ayda bir gibi), hasta bu cihazı üzerinde taşır ve şikayeti hissettiği anda bir düğmeye basarak o anki kalp ritmini kaydeder.
- Sinyal Ortalamalı EKG (SAECG): Bu yaşamı tehdit eden ventriküler aritmiler (ventriküler taşikardi veya fibrilasyon gibi) için yüksek risk belirteçleri olan “geç potansiyelleri” saptamak için kullanılan özel, daha hassas bir EKG testidir.
- Stres Testi (Efor Testi): Özellikle eforla ilişkili bayılma veya yorgunluk yaşayan daha büyük çocuklar ve ergenlerde kullanılır. Çocuk bir koşu bandında yürürken veya bisiklet çevirirken, EKG’si ve kan basıncı sürekli izlenir. Vücut stres altındayken kalp fonksiyonlarının nasıl tepki verdiğini ve semptomların veya ritim bozukluklarının tetiklenip tetiklenmediğini değerlendirir.
- Kardiyak Manyetik Rezonans (MR): Radyasyon içermeyen, kalbin anatomisini ve doku yapısını (örneğin kardiyomiyopatilerde yara izi veya yağlanma olup olmadığını) çok detaylı gösteren yüksek çözünürlüklü bir görüntüleme yöntemidir.
- Kardiyak Kateterizasyon (Anjiyo): Bu invaziv (girişimsel) bir yöntemdir. Kasık veya kol damarından ince bir kateter (boru) ile kalbe kadar ilerlenir. Kalp içi basınçları ve oksijen seviyelerini doğrudan ölçmek için kullanılır (“tanısal”). Aynı zamanda bazı delikleri kapatmak (şemsiye yöntemi) veya ciddi kapak darlıklarını genişletmek (balon valvüloplasti) için “tedavi amaçlı” da kullanılır.
Çocuklarda kalp hastalığı tanısı, aileden alınan dikkatli bir öykü, kapsamlı bir fizik muayene ve bu teknolojik yöntemlerin entegre bir şekilde kullanılmasını gerektiren karmaşık bir süreçtir. Erken tanı, özellikle yenidoğan döneminde, hayati önem taşır. Bebeklerdeki beslenme güçlüğü, hızlı nefes alma ve terleme gibi ince belirtiler asla göz ardı edilmemeli; daha büyük çocuklarda ise efor kapasitesindeki en ufak bir düşüş veya bayılma ciddiyetle araştırılmalıdır. Yenidoğan döneminde uygulanan basit ve ağrısız “pulse oksimetri taraması” ve doktorun yapacağı “femoral nabız kontrolü” gibi temel yöntemler en kritik hastalıkların bile erken saptanmasında kilit rol oynamaktadır.